Axel Rudi Pell – Gone With The Wind

Alman gitarist Axel Rudi Pell’in gerçek bir hikâyeden esinlenerek yazdığı “Gone With The Wind”, tren istasyonunda sahibinin işten dönmesini bekleyen bir köpeğin öyküsü. Ancak köpeğin sahibi işyerinde ölmüştür ve köpek, asla dönmeyecek sahibini bir yıl boyunca istasyonda bekler.

Neredesin, nerelerdeydin?
Bekledim bütün gün, koşturup durdum seni görmek için
Tren geldi, umutlanıyorum yine
Açılıyor kapılar ama yoksun görünürlerde

Ümit de ediyorum dua da, belki bir gün dönersin diye
Adımı seslenişini anımsıyorum hâlâ, güzel günlerin hatıralarıyla
Duvardaki izler geçmişin bir kalıntısı
Adın yazılmış mezar taşına, ama ümidim tükenmedi hâlâ

Bir gün idrak edebilecek miyim acaba
Asla geri gelmeyeceğini
Çarelerin tükendiğini

Rüzgâr gibi geçtin
Gözyaşlarım akıyor
İkimizi düşündüğümde
Rüzgâr gibi geçtin
Cennet bile ağlıyor
Neden ölüverdin?
Rüzgâr gibi geçtin

Ağlamadan duramıyorum, ölmek geliyor içimden
Güzel günler hep aklımda, ama artık vazgeçiyorum kendimden
Nasıl da sevmiştim seni, sense bir başıma bırakıp gittin beni
Hiç dağlanmamıştı yüreğim, tek başıma yaşarken

Bir gün idrak edebilecek miyim acaba
Asla geri gelmeyeceğini
Çarelerin tükendiğini

Rüzgâr gibi geçtin
Gözyaşlarım akıyor
İkimizi düşündüğümde
Rüzgâr gibi geçtin
Cennet bile ağlıyor
Neden ölüverdin?
Rüzgâr gibi geçtin

Rüzgâr gibi geçtin
Gözyaşlarım akıyor
İkimizi düşündüğümde
Rüzgâr gibi geçtin
Cennet bile ağlıyor
Neden ölüverdin?
Rüzgâr gibi geçtin

Gözyaşlarım ölümsüz
İkimizi düşündüğümde
Rüzgâr gibi geçtin
Cennet bile ağlıyor
Öyleyse neden ölüverdin?
Rüzgâr gibi geçtin

Seni nasıl da sevmiştim
Rüzgâr gibi geçtin