1827 baharında Viyana şehri, uzun mu uzun tarihinde gördüğü en büyük fırtınayı yaşamaktaydı. Büyük ve dağınık bir odada Ludwig van Beethoven, piyanosunun üstüne kapanmış, piyanonun üzerinde de henüz bitirdiği Onuncu Senfoni yer almaktaydı. Son ve -emindi ki- en büyük eseriydi.
Kalbimi vermek ne kolaydı bir zamanlar
Ama zor yoldan öğrendim ki
Ödenmesi gereken bir de bedel var
Anladım ki aşk dostum değilmiş
Bilmeliydim bunca zamandan sonra
Uzun, çok uzun zaman evveldi
Lâkin hâlâ üzülürüm senin için
Işıklar açılır
Işıklar kapanır
Bir şeyler hoşuma gitmediğinde
Uzanırım, gölgede yaralarını yalayan
Yorgun bir köpek gibi
Kilidi açılamayacak kapı da yoktur, geri döndürülemeyecek savaş da
Düzeltilemeyecek hata da yoktur, söylenemeyecek şarkı da
Yenilemeyecek üstünlük de yoktur, inanılabilecek tanrılar da
Söylenemeyecek isim de yoktur, yeniden söylesem mi?
Hayat, hayat fena değil Ren’de
Hayır, ama biliyorum, ama biliyorum
Gidecek bir yerim kalmazdı ki
Hayır, ama gidecek bir yer yok ki
Korkuyla besleniyor
Acıyla besleniyor
Ve yine hükmediyor
Büyüyen nefretiyle
Rehberlik edecek
Yine imanlarına
Karanlıkta ışık ne gezer
Her şey görünemeyecek kadar küçük
Ama hep bir umut ışığı vardır
İnanırsan eğer
Hiçbir yere kadar yolumuz uzun
Ve birazdan yola çıkıyorum
Yolda çok yakınından geçiyoruz
Ay’ın arka yüzünün
Gidecek bir yerin yoksa
Sen de şu seyyaha katılsana
Eğ kafanı ve elimi tut
Bildiğim tek yol bu
Ah, aradığım kelime yalnızlık!
Hiç kendini uzaklarda hissettin mi benimle?
Tek arzum öyle olmasıydı en azından bir kere
Dolanmıştım bir günü seni bulmak umuduyla
Hiç kendini uzaklarda hissettin mi bensizken?
Aşkım çok derinlerde
Hep ama hep beni düşle
